“Kaderine terk edilmişlik duygusunun” milliyeti yoktur.   Duymak için sıcaklığını bir el aradım Merhaba deyip sıktığımda; Anladım ki; yoklar Bir yaprağın güzelliğini paylaşmak için Çaldım kapılarını. Kapılar çoktu. Elimde taze umutlar, başıboş bulutlar Görmeseydim gözlerini özlemle dolacaktım Göz göze geldiğim de; Anladım ki yoklar. Düşünürken ne çoktular Bir duble rakıdan sonra çoğaldılar. Sözcüklerle yırtıldı karanlıklar. Aydınlığa giden dikenli yolları aşmak için çağırdığımda Anladım ki yoklar; Onlar hep vardı; dün, bugün, yarın Ve gelecekte ve geçmişte. Olmadıkları zaman bile oradaydılar; Cenazelerde ağlayıp, düğünlerde oynadılar Var olacakları yolları aradılar. "Haydi yola" diye bağırdığımda; Anladım ki yoklar. Uçuşan her bilginin peşinden koştum, Bilgi servetim engin dağları aştı. Yedeğimde taşıdım, ömrümün her anında Kırılan bir dalı, akan  gözyaşını, Tamire kalktığım da; Anladım ki yoklar. Ve fırtınalarda sığınacak adacıklar oluşturdum. İhtiyarlık ve düş kırıklığının yarattığı sularda, Bitkin ve yorgun bedenini dinlendirmek için Bir ada aradığım da; anladım ki yoklar. Anladım ki bu yoklardır yaratan Spartaküsleri ve öldüren İbn-ı Rüşt'leri yetiştiren ve gömen onlardır. Onlardır, özgürlüklerin peşinden koşup yakaladığında yok eden. Yok oldukça çoğalan, çoğaldıkça yok edilen. Onlardı putları tanrılaştırıp, tanrıları putlaştıran Onlardı alkışlayarak kahramanları öne süren ve idamlarını sessizce seyreden Ve onlardı öldürdükleri tanrılarının kanını alınlarına süren. Budist'e rahmet okuyan, Müslüman'a İstavroz çıkaran, Yahudi'ye beş vakit namaz kılandır onlar…