Bazen Senato’lar, Monarşilere giydirilmiş demokrasi elbisesi işlevi görürler…   Hz. İsa henüz çarmıha gerilmeden doğmuş olan Roma İmparatoru Caligula’nın çok sevdiği bir atı vardı. Türkçe karşılığı “Hızlı” veya “Çabuk” olan “İncitatus” idi At’ının adı. Bu at ile 18 seyis ilgilenirdi. Tarihçi Suetonius’un anlattığına göre İncitatüs, fildişinden yemliği olan mermerden bir ahıra ve mor battaniyelerle birlikte kıymetli taşlarla süslü bir tasmaya sahipti. İmparator At’ı için adı “Penelope” olan kısrağı bir eş olarak ayarlamıştı. Caligula atını tüm tanrıların bileşimi ilan etti ve bir çeşit tapınma sağladı. Bana göre buraya kadar ilginç bir şey yok… Tarihte akıl dışı işler yapan birçok imparator olmuştur. Ve ayrıca hayat bana öğretmiştir ki bazı atlar, bazı insanlardan çok daha değerlidir. Esas ilginç olan, bu ata tapınanların da var olmasıdır. Bir kişinin akli melekelerini yitirip, atını mistik güçlere sahip ilan etmesi ancak psikiyatrları ilgilendirir, Peki ya, ister korkudan, isterse saygıdan veya cahillikten, bu ata tapınanlar hangi bilimin ve hangi anlayışın konusu olurlar… Ben bilmiyorum. Şimdi Caligula’nın Tanrıların Bileşimi olarak ilan ettiği atına yeniden dönelim. Caligula, Senato’dan pek mutlu değildi. Senato’nun kalitesini yükseltmek amacına yönelik çalışma yapacağını söyleyerek atını “Senatör” ilan etti. Öyle ya! Özel akşam yemeklerine atını davet ederdi. At gelince, evde bulunan kişiler, saygın bir konuk gelmişçesine atı karşılar ve ona öyle davranırlardı. İmparatorun en yakın dostu olan at elbette senatör olacaktı. Bu olaylar tarihi bir gerçektir. Atına bile senatörlerden daha fazla güvenen figürüdür Caligula. * At’ların “Senatör” olduğu bir Senato’nun siyasal varlığından söz edilebilir mi? Elbette edilemez. Bazen Senato’lar, Monarşilere giydirilmiş demokrasi elbisesi işlevi görürler… Caligula’nın atının altın tasması vardı. Senato üyelerinin çıkarına hizmet eden bir ekonomik sistem herhalde altından bir tasmadır. Bazıları paranın şıngırtısına, bazıları da insan çığlıklarına koşar. Bazılarının kulakları, insan çığlıklarına kapalıdır. Veya paranın şıngırtısı öylesine büyülüdür ki, o büyü içerisinde hiçbir çığlık duyulmaz. Neyse biz yine Caligula’nın Atına gelelim… Hiç olmazsa o at, kimseyi kandırmamış ve kimseyi fikren zehirlememişti. Bence o at çok masumdu… Şimdi senatörlüğü ilan edilmiş olan atlar bu kadar masum değildir…