Irak'ın kuzeyindeki GARA bölgesindeki, PKK’lı teröristlerce haince şehit edilen 13 canımız için, içimiz bir kez daha yandı. Art arda dizili, ay yıldızlı bayraklara bürünmüş, hayatlarının baharında soldurulmuş canları, bir bir uğurladık mekanların en yücesine… Bir sanatçının ne giydiğini, nasıl aşı olduğunu, günlerce konuşan bir toplum, keşke bu çocukların seslerini, evlatları PKK’ya esir düşmüş anaların çığlıklarını da duyabilseydi. Verilen önergeleri reddetmek yerine hep birlikte çözüm aranabilseydi. Ben, ülkesine şerefle hizmet etmiş bir asker eşi, bir anne, bir öğretmen olarak artık şehit cenazeleri gelmesin,hiç bir anne artk ağlamasın istiyorum. Ben güzel ülkemde onur, intikam, etnik kökene dayalı nefret, şiddet, yüksek değerlerimize saygısızlık, hoşgörüden yoksunluk olmasın istiyorum. Herkes eşit koşullarda yaşasın, bireyler kendilerini özgürce ifade edebilsin, cinsiyet ayrımcılığı olmasın istiyorum. Ben artık Ülkem'de başörtüsü sorunu konuşulmasın, herkesin seçimine saygı duyulsun istiyorum. Acılı annelerin acıları ve kimlikleri üzerinden politika üretilmesin istiyorum. Farklılıklarımıza saygı, hoşgörü olsun istiyorum. Ülkemde barış, huzur istiyorum. Barışın da ancak, barışı sürdüren bireylerin davranışları, kurum ve yapıların varlığı, tutumları ile geleceğine inanıyorum. Bu yapılar sayesinde, insani gelişim, adalet, ekonomik gelişim, bilim, yenilik ve iyi yönetim barışı getirecektir. Unutmamalıdır ki, terör bir ülkenin en pahalı faaliyetidir. BEN ARTIK, GÜZEL ÜLKEMDE MUTLU, IŞIĞI YANAN EVLER ÇOĞALSIN İSTİYORUM. Serpil Güleçyüz 18.02.2021